Τετάρτη, Απριλίου 18, 2012

Σκέψεις πάνω στα δημοψηφίσματα (ή γιατί δεν είναι τόσο εντυπωσιακά όσο θέλουν να μας πείσουν)

Τα διάφορα δημοψηφίσματα και οι αναλύσεις πάνω σε αυτά μιλάνε για αλλαγή πολιτικού σκηνικού, για δραματικές αλλαγές στη σύνθεση της Βουλής, για το τέλος του δικομματισμού και το θάνατο της μεταπολίτευσης. Προσωπικά δε βλέπω ούτε νιώθω κάτι να αλλάζει. Τα δημοψηφίσματα, παρόλη τη διαρκή τους αστάθεια εκφράζουν ένα και μόνο πράγμα: τη διατήρηση του πολιτικού κατεστημένου στην Ελλάδα. 


Ο Έλληνας ψηφοφόρος δεν έχει αλλάξει πολιτική ιδεολογία. Παραμένει πιστός στο θαύμα της Μεταπολίτευσης και στην πολιτική κουλτούρα που οι κύριοι εκφραστές της, τα δύο μεγάλα κόμματα έφεραν στη χώρα. Δεν αναζητεί νέα κοινωνικά μοντέλα ούτε καν νέα πρόσωπα. Το μόνο που θέλει είναι να ακουστεί η αγανάκτηση του μέσα από την Κάλπη. Η ψήφος του Έλληνα πολίτη θα είναι μία ψήφος διαμαρτυρίας και κατακραυγής. Δυστυχώς μόνο αυτό. 


Με το σενάριο της συγκυβέρνησης Πα.Σο.Κ. και Ν.Δ. να είναι σίγουρο και δεδομένο πριν καν την ανακοίνωση των εκλογών, η διαμαρτυρία αυτή γίνεται ακόμα πιο εύκολη. Ο Έλληνας μπορεί πλέον να γκρινιάξει για τις επιλογές των εκλεκτών του χωρίς να φοβάται ότι θα τους χάσει, αφού αυτοί θα συνεχίσουν να τον κυβερνούν παρέα. Νιώθει πως η διαμαρτυρία του δε θα βάλει σε κίνδυνο τη χώρα όπως υποστηρίζει η τοπική και Ευρωπαϊκή προπαγάνδα ότι θα συμβεί σε περίπτωση άλλης κυβέρνησης. Διαμαρτύρεται εκ του ασφαλούς, σίγουρος για τη σταθερότητα, ασχέτως αν τον Ιούνιο θα τον στριμώξουν και άλλο οικονομικά. Έχει άλλωστε πειστεί για την αναγκαιότητα των μέτρων. 


Δεν είναι λοιπόν και τόσο εντυπωσιακές οι δημοσκοπήσεις. Απλά δηλώνουν μία διάθεση για κράξιμο που έχει αυτή τη στιγμή ο κόσμος. Γι αυτό άλλωστε και πάμε σε εκλογές. Ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος, έχοντας ήδη συμφωνήσει τα πάντα κάτω από το τραπέζι, μας αφήνουν να φωνάξουμε λίγο παραπάνω απ’ ότι συνήθως για να ξεδώσουμε και να ηρεμήσουμε. Να κάνουμε μια ομαδική, πανελλήνια ψυχοθεραπεία και να τους αφήσουμε μετά σχετικά ήσυχους να τελειώσουν το έργο τους. 


 Αν ο Λαός της Ελλάδας ήθελε κάτι διαφορετικό αυτό θα είχε ήδη φανεί στις δημοσκοπήσεις. Δεν το θέλει, είναι φανερό. Φοβάται την αλλαγή, φοβάται το άγνωστο, φοβάται να εμπιστευτεί κάποιον άλλο και προτιμά να πάει με αυτούς που ξέρει άσχετα αν τους βρίζει. 


Το γνωστό ρητό του τοίχου αποδεικνύεται σήμερα πιο αληθινό από ποτέ: «Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν κάτι, θα ήταν παράνομες». Στο χέρι μας είναι να το διαψεύσουμε.