Η ατομικότητα έχει γίνει σημαία της σύγχρονης εποχής. Μιας ατομικότητας που έχει χάσει πλέον τη σημασία της ως δικαιώματος στη μοναδικότητα και την ελευθερία του ατόμου. Μιας ατομικότητας που πλέον είναι συνυφασμένη με τον υπέρμετρο εγωισμό και την επιθυμία της κοινωνικής καταξίωσης και επιτυχίας με κάθε τρόπο και μέσο. Πατάμε πάνω σε πτώματα, βαυκαλιζόμαστε με τη δυστυχία του συνανθρώπου μας, αδιαφορούμε για τις επιθυμίες του άλλου, κλεινόμαστε στο μικρόκοσμο μας ορθώνοντας ένα τοίχος ανάμεσα σε μας και τον υπόλοιπο κόσμο, μην τυχόν και σταθεί εμπόδιο στην πορεία μας για την επιτυχία. Ενίοτε, όταν πάμε καλά και έχουμε χρόνο, δείχνουμε ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο μας, αλλά με τέτοια ανωτερότητα, με τόση έπαρση γι’ αυτό που κάνουμε, με τόσο πάθος να δείξουμε πως δεν είμαστε αδιάφοροι για το τι συμβαίνει γύρω μας, που αγγίζει τα όρια του ρατσισμού. Βέβαια νιώθουμε καλά γιατί μετά μπορούμε να κοιμηθούμε ήσυχοι και να πατήσουμε σε μερικά ακόμα πτώματα την επόμενη μέρα αφού κάναμε την «καλή μας πράξη» και τούτο τον μήνα. Η πραγματική όμως ατομικότητα μας έχει χαθεί κάπου στο δρόμο γιατί πολύ απλά την έχουμε στερήσει από κάποιον άλλο για τους δικούς μας εγωιστικούς σκοπούς. Πλέον δεν είμαστε ελεύθεροι. Είμαστε σκλάβοι της επιθυμίας μας για επιτυχία, του εγωισμού μας, του ίδιου μας του εαυτού, αφού πλέον είμαστε ανίκανοι να δείξουμε το παραμικρό συναίσθημα για τον διπλανό μας, πέρα από οίκτο για τα βάσανα του, ή φθόνο για αυτά που έχει περισσότερα από εμάς.
(Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Centro" - τεύχος 7)
