Οδύρονται οι κυβερνήσεις για την προστασία των προσωπικών μας δεδομένων, για το απόρρητο της ιδιωτικής μας ζωής, την προστασία και την ασφάλεια μας από κάθε λογής απειλή λες και είμαστε παιδάκια που μας λέει η μάνα μας να μην ξεμακρύνουμε πέρα από εκεί που μπορεί να μας βλέπει. Καταντήσαμε τόσο ανώνυμοι που πλέον γίναμε νούμερα και ποσοστά σε στατιστικά στοιχεία. Τόσο άγνωστοι που γίναμε αναλώσιμοι.
Για το κράτος είμαστε ένα ΑΦΜ, για τα κόμματα ένα νούμερο στις δημοσκοπήσεις. για το ΙΚΑ ένα ΑΜ, για τις τράπεζες ένα αριθμός λογαριασμού και μερικές εκατοντάδες μηνιαίες δόσεις, για την αγορά ένα νούμερο πιστωτικής. Νούμερα γίναμε όλοι και αν χαθούμε απλά το σύστημα πάει στο επόμενο. Όσο δίνουμε, αγοράζουμε, εργαζόμαστε, προσφέρουμε είναι όλα καλά και ο πωλητής μπορεί και να θυμηθεί το μικρό μας όνομα. Μόλις ξεζουμιστούμε γινόμαστε στατιστικό στοιχείο, παράπλευρη απώλεια, ευαίσθητο δεδομένο και μας ξεχνάνε όλοι.
Η λέξη προσωπικότητα δεν υπάρχει πλέον στις μεγάλες κοινωνικές και οικονομικές συναλλαγές. Ακόμα και στη χούντα υπήρχε μία προσωπική επαφή. Σε πλάκωνε στη φάλαγγα ο ΕΣΑτζής και σε έβριζε με το μικρό σου όνομα, μπορεί και να τον ήξερες και συ. Τώρα σε γυρίζουν βιντεάκι, σε καταχωρούν στο κομπιούτερ και υπάρχεις μόνο ως αριθμός φακέλου. Αποξενωθήκαμε ακόμα και από αυτή τη βία της εξουσίας.
Στατιστικά στοιχεία, αυτό είμαστε για το σύστημα πια. Δεν ενδιαφέρεται κανείς ποιος είσαι, χάνεσαι στην ανωνυμία της μάζας και του πλήθους και όσο μένεις «ήρεμος» και «φιλήσυχος» πολίτης απλά δε ασχολείται κανείς μαζί σου. Σκοτώνεται μέρα με τη μέρα η προσωπικότητα σου, η ταυτότητα σου, το εγώ σου λιώνει κάτω από το βάρος της αδυναμίας που προκαλεί η ατελείωτη γραφειοκρατία, οι απρόσωπες εταιρείες και η χυδαιότητα της κοινωνικής στατιστικής.
Και αν τύχει και σηκώσεις κεφάλι, αποκτάς όνομα για λίγο, διασύρεσαι και ξεσκίζεσαι απ΄τα λιοντάρια της ενημέρωσης, γίνεσαι σημαία, λάβαρο, δοχείο για ροχάλες, πεδίο μάχης για τους υπερασπιστές της «ηθικής» και της «αλήθειας». Μετά σε στέλνουν στα σκουπίδια και γίνεσαι απλά ένας πεταμένος ανώνυμος και πάλι.
(Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Centro" - τεύχος 13)
