Παρασκευή, Απριλίου 18, 2008

Ανεργία; Σιγά το πρόβλημα...

Λοιπόν τι έγινε με την ανεργία; Πριν από κάτι δεκαετίες η λέξη έπαιζε συνέχεια στα χείλη κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Παραπεταμένη πλέον στα συρτάρια, κανείς δεν ασχολείται μαζί της. Όχι, δεν εξαφανίστηκε η ανεργία. Απλά η κυβέρνηση θεωρεί ότι δεν είναι σημαντικό πολιτικό πρόβλημα.

Μιας και το κοινωνικό κράτος συρρικνώνεται διαρκώς και οι παροχές στους ανέργους είναι μηδαμινές (αν καταφέρει κανείς να τις πάρει), η κυβέρνηση έχει λύσει στην ουσία το πρόβλημα από την πλευρά της. Δεν κοστίζουν τίποτα πια οι άνεργοι. Όσο για το πολιτικό κόστος, εδώ γκρεμίζει ολόκληρα ασφαλιστικά ταμεία και αντέχει, η ανεργία θα την «ρίξει»;

Ο ιδιωτικός τομέας από την άλλη, με συμφέροντα που υποστηρίζονται διαρκώς από τις κυβερνήσεις, βγαίνει ιδιαίτερα ωφελημένος απ’ την αδιαφορία του κράτους. Ανεργία γι’ αυτούς σημαίνει σκληρός ανταγωνισμός από πλευράς των επίδοξων εργαζομένων και διάθεση για μεγαλύτερες παραχωρήσεις προκειμένου να βρουν μια δουλίτσα. Δεκάωρα και δωδεκάωρα, χωρίς ασφάλιση, απλήρωτες υπερωρίες, μισθοί της πείνας, γελοίες αυξήσεις, εργασιακή καταπίεση αποτελούν τις συνθήκες εργασίας που ισοδυναμούν με εκμετάλλευση και αγγίζουν τα όρια της δουλείας.

Η ανάγκη όμως για επιβίωση και ο φόβος της απόλυσης οδηγούν όχι μόνο σε τέτοιες υποχωρήσεις αλλά και στη μη διεκδίκηση των εργασιακών δικαιωμάτων. Άδεια παίρνεις όποτε θέλει η εταιρία, αρρωσταίνεις εφόσον έχεις πρόχειρο το πιστοποιητικό θανάτου σου και αν δεν πληρωθείς το μήνα για κάποιο λόγο, δεν πειράζει, κόψε ένα πεντακοσάευρο από την παραδιά στον κήπο για να ξοφλήσεις νοίκια και λογαριασμούς.

Το κερασάκι το σερβίρουν οι ίδιοι οι δημόσιοι οργανισμοί που κρατούν σε ομηρία χιλιάδες συμβασιούχους. Εργαζόμενοι Γ’ κατηγορίας που κάθε έξι μήνες παίζουν ζάρια με τις συμβάσεις τους ελέω προϊσταμένου.

Ζάρια όμως παίζουν και η εργοδοσία με το κράτος και μάλιστα επικίνδυνα. Συντηρώντας την οικονομική στασιμότητα και στέρηση στις τάξεις των μισθωτών, στερούν την ελπίδα τους για ένα καλύτερο αύριο. «Η έμπρακτη εκδήλωση όλων αυτών είναι το έγκλημα και η βία» έγραφε ο Galbraith το ’96 στην Καλή Κοινωνία. Το έγκλημα είναι ήδη εδώ. Υπομονή, έρχεται και η Βία.

(Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Centro" - τεύχος 15)