Ρε άντε από δω... δε θέλω να βλέπω κάμερες, μικρόφωνα, κουστουμαρισμένους «δημοσιογράφους», γλοιώδεις γνωμοδότες, υπερασπιστές του αγώνα μου και επικριτές των πάντων. Με τα ΜΑΤ αισθάνομαι πιο άνετα. Τουλάχιστον εκεί τα πράματα είναι ξεκάθαρα. Θα φωνάξεις ένα σύνθημα, θα πάρουν τις διαταγές τους, θα ρίξουν κάνα δακρυγόνο, θα πέσει και καμιά σφαλιάρα... «Τους ρίχνεις και τα καντήλια σου και πλακώνεστε και γίνεται και κάποια κοινωνική συναναστροφή» που λέει και ο Αγγελάκας στην ταινία «Ο Χαμένος τα παίρνει όλα». Με την τηλεόραση άντε να βγάλεις άκρη. Χωμένοι εκεί στα studio, οι υπερασπιστές της είδησης, τα λένε όπως θέλουν και δεν μπορείς να κάνεις και τίποτα. Σάματις θα σ’ ακούσει ο Χατζηγγελάτος άμα τον βρίσεις; Δε πα να μαζεύτηκαν 10000 φοιτητές στο δρόμο με πανό και με σημαίες. Φωνές, ξελαρυγγιάσματα, συνθήματα, διακηρύξεις, ούτε που βλέπουν το φως των δελτίων. Έχουν βλέπεις συμβόλαιο οι κουκουλοφόροι και με την TV. Δεν φτάνει ο μισθός της αστυνομίας για να ζήσεις την σήμερον ημέρα, πρέπει να τα βγάλεις και από αλλού. Πρώτο πλάνο ο νίντζα που πετάει τη μολότοφ, και λίγο ανφάς γιατί το προφίλ δε βγαίνει καλό με την κουκούλα. Τέτοιες οδομαχίες ούτε το Hollywood δεν μπορεί να γυρίσει. Τα βλέπει και η περιπτερού και παθαίνει εγκεφαλικό. «Πάλι στην πορεία πας αγοράκι μου; Να προσέχεις, πέφτει ξύλο, οι αλήτες οι φοιτητές τα έχουν σπάσει όλα, δε σέβονται τίποτα. Εσύ δεν είσαι πια φοιτητής, τι δουλεία έχεις με δαύτους;» Άντε να εξηγήσεις τώρα ότι το έργο γυρίζεται σε 2 πλατό, στο ένα οι κομπάρσοι που φωνάζουν χωρίς σενάριο και 10 τετράγωνα πιο κάτω, οι πρωταγωνιστές που παίζουν ξύλο μεταξύ τους σε σκηνοθετημένες μάχες. Αμ στο χαζοκούτι είναι οι αλήτες κυρά περιπτερού μου. Αυτοί που αντί για τζαμαρίες θέλουν να σπάσουνε την αξιοπρέπεια του αγωνιζόμενου φοιτητή. Αμ δε!
(Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Centro" - τεύχος 8)
