Το πολίτευμα της Ελλάδας είναι Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Αυτό τουλάχιστον αναφέρει το Σύνταγμα στο πρώτο του άρθρο, στην πρώτη του παράγραφο.
Στις μέρες μας αυτή η εξάρτηση του Κράτους από το Λαό έχει αρχίσει να εξασθενεί, να χαλαρώνει. Ο λαός δείχνει έμπρακτα την αδιαφορία του να ασκήσει την Κυριαρχία του. Αδιαφορεί για την πολιτική της κυβέρνησης, δεν ασχολείται με τα κοινά παρά μόνο με τα δικά του κοινά και το κυριότερο, δεν ασκεί το δικαίωμα που τον κάνει κυρίαρχο σε ένα κράτος, το δικαίωμα της ψήφου.
Θες γιατί πλέον καμία κυβέρνηση δεν ασκεί ουσιαστική πολιτική, παρά μόνο οικονομική διαχείριση της κρατικής περιουσίας, θες γιατί κουράστηκε τα κόμματα να του δίνουν υποσχέσεις που ξέρει ότι δεν θα τηρηθούν, θες γιατί το κράτος δεν φροντίζει ώστε να βγαίνουν από το σύστημα παιδείας νέοι ενεργοποιημένοι και πολιτικά συνειδητοποιημένοι, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Ο λαός απέχει.
Οι αιτίες αυτού του φαινομένου χάνονται σε ένα φαύλο κύκλο... η παρακμή της κρατικής κυριαρχίας, οδηγεί στην παρακμή της λαϊκής κυριαρχίας και την απώλεια της ουσίας της έννοιας «πολίτης», ο λαός πλέον αδιαφορεί για την κρατική κυριαρχία η οποία οδηγείται σε παρακμή... τα είδωλα ενός καθρέφτη που καθρεφτίζονται μέσα σε ένα καθρέφτη είναι άπειρα.
Δεν υπάρχει αρχή, μέση και τέλος στις αιτίες. Υπάρχει όμως σίγουρο τέλος της Δημοκρατίας όπως την γνωρίζουμε εάν δεν αλλάξουμε κάτι ΕΜΕΙΣ. Όταν απέχει ο λαός, δεν υπάρχει λαϊκή κυριαρχία. Χωρίς λαϊκή κυριαρχία, η δημοκρατία δεν μπορεί να λειτουργήσει, παρά μόνο στο τυπικό επίπεδο, σε αυτό που ούτως ή άλλως λειτουργεί στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Δεν παράγεται πολιτική. Δεν παράγεται ιδεολογία. Τη χώρα μας θα μπόρεσε κάλλιστα να την κυβερνά και ένα σώμα λογιστών, μη πούμε ότι θα έκαναν και καλύτερη δουλεία.
Απέχοντας δεν αλλάζουμε τίποτα. Συμμετέχοντας ίσως να αλλάξει και κάτι.
(Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Centro" - τεύχος 6)
